Volgens Oliver Burkeman is alcoholisme een poging om controle uit te oefenen over je emoties die nooit te bereiken is.
“De toekomstige alcoholicus is gaan drinken in een poging om te ontkomen aan een of ander pijnlijk aspect van zijn of haar ervaring.
Drank kan onprettige emoties tijdelijk afdempen. Op langere termijn gaat deze strategie echter op een verschrikkelijke manier tegen je werken want ondanks al je pogingen om aan je eigen ervaringen te ontkomen, blijf je gewoon wie je bent: je zit nog steeds vast in je disfunctionele gezin of de relatie waarin je geestelijk of emotioneel wordt mishandeld, je bent nog steeds depressief of je blijft de nasleep van een jeugdtrauma telkens weer ontlopen.
En dus komen die gevoelens snel terug, zodat je nog sterkere doses alcohol nodig hebt om ze opnieuw af te dempen. Maar nu heeft de alcoholverslaafde er nog een probleem bij: ze moet niet alleen haar best doen om met drank haar emoties in bedwang te houden, maar moet ook haar drankgebruik zelf in bedwang zien te houden, want anders kan dat haar haar relatie, haar baan of zelfs haar leven kosten.
Waarschijnlijk zal ze merken dat het zowel op haar werk als thuis moeilijker gaat, en zal ze zich gaan schamen over haar situatie – en dat leidt allemaal tot nog meer moeilijke emoties die zich het gemakkelijkst laten afdempen met nog meer drank.
Dit is een vicieuze spiraal die de psychische kern van verslaving vormt. Je weet dat je moet stoppen maar je kúnt niet stoppen want uitgerekend datgene wat je kwaad doet -alcohol- is gaan aanvoelen als het enige middel om de negatieve emoties in bedwang te houden die eigenlijk voor een deel voortkomen uit je alcoholgebruik.”