Getraumatiseerde en onveilig opgegroeide kinderen worden door psychotherapeut Carolien Roodvoets niemandskinderen genoemd. Ze zijn niet van hun ouders omdat hun ouders niet van hen konden houden. Ze zijn niet van zichzelf omdat ze ook niet van zichzelf kunnen houden. En ze zijn niet van anderen omdat ze zich vaak niet aan anderen kunnen binden.
De confrontatie met de familie leidt meestal niet tot de gewenste erkenning van het leed en de opgelopen schade.
Niemandskinderen hoeven geen slachtoffer te blijven maar kunnen zichzelf erkennen. Niet alleen voor de niemandskinderen zelf maar ook voor hun partners en kinderen is het de moeite waard om slachtoffer af te worden. Slachtoffers maken vaak nieuwe slachtoffers en zo herhaalt de geschiedenis zich.
Carolien Rootvoets schreef het boek Niemandskinderen in de hoop een bijdrage te leveren aan het stoppen van de overdracht van familie-ellende over de generaties heen.